۱۳ به در

سیزده بدر یکی از سنت های رایج ایرانی است که از قدمتی بسیار برخوردار است .

 آیین سیزده بدر از مجموعه جشن هایی است که سر آغاز آن چهار شنبه سوری بوده ، با نوروز به اوج خود می رسد و از آنجا که نوروز باید در جایی به اتمام برسد، در سیزدهم فروردین این جشن ها به پایان می رسند.
در زمینه پیدایش نام سیزده بدر در میان آثار به جای مانده از گذشتگان اتفاق نظر محسوسی به چشم نمی خورد،

در اساطیر آمده است که جمشید شاه پیشدادی روز سیزده نوروز را در صحرای سبز و خرم خیمه و خرگاه بر پا می کند و بارعام می دهد و چندین سال متوالی این کار را انجام می دهد که در نتیجه این مراسم در ایران زمین به صورت سنت و آیین درمی آید و ایرانیان از آن پس سیزده بدر را بیرون ازخانه در کنار چشمه سارها و دامن طبیعت برگزار می کردند.

همچنین ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه آورده است که مشیه و مشیانه که پسر و دختر دوقلوی کیومرث بودند روز سیزده فروردین به وسیله گره زدن دو شاخه با هم ازدواج کردند و از آن پس این روز، روز جشن و شادی نام گرفت.

از جمله مراسمات خاص سیزده بدر، بین مردم ایران قدیم این بوده که آنها سبزه ای که برای سفره ی نوروزی سبز می کردند را تا روز سیزدهم سبز و شاداب نگه داشته و در این روز که تیشتر نام داشت آن را برای سپاس از تیشتر ایزد که آب را به جهانیان نثار می کرد به آبهای روان نثار می کردند. این رسم هم اکنون نیز در بین ایرانیان رواج دارد.